Wieczne poszukiwanie tego co jest dobre w życiu,
jednak obraz czarno-biały i znów chowam się w ukryciu.
Nie umiem dostrzec piękna które tryska z ładnych kwiatów,
może to i przez to, że poznałam wielu desperatów.
Może nie umiem się dzielić, ch*j wie jaką będę matką,
nie ukrywam tego tutaj, że też jestem desperatką.
Staram uciec przed Nemezis tego złego dla mnie świata,
wciąż się zastanawiam, czy w przyszłości dziecko będzie mówić tata.
Hipokrytów w tych czasach, nie da liczyć się na palcach,
bojąc się miłości wiesz sam się krzywdzisz taka prawda.
Pamiętasz? Mieliśmy uciec na drugi koniec świata,
tymczasem od naszego rozstania mijają lata
Obiecywaliśmy sobie wieczność, jednak coś nas podzieliło,
zgasło to wszystko co się nad naszymi gwiazdami tliło.
W mojej pamięci tylko to co się przez ten czas wytworzyło,
dzięki Tobie moje serce ponownie się w sobie skryło.
Otworzyło się dla Ciebie, jednak chyba bezskutecznie,
bo w środku ono poczuło się troszeczkę niebezpiecznie
Może katharsis przyjdzie do duszy mojego ciała środka
i uwolni od cierpienia byłego dla Ciebie kotka
Co ja mam zrobić? Nie wiem, trochę mi podpowiesz może,
by uwolnić się od myśli wspominając Ciebie stworze.
Bo już nie wiem jak to nazwać, kiedy kocham bezskutecznie,
więc wylewam moje myśli na papierze tutaj ręcznie.
Nie błagaj mnie już proszę o pieprzoną zwaną litość,
może kiedyś się nauczysz co to dla mnie była miłość.
Ciągle nie wiem czy robię dobrze czy rap to jest moje wyjście,
chociaż już po chwili stwierdzam, że trudne było tu przyjście.
Niech duże koło się toczy, tak jak życie płynie dalej,
egzystencja jest jak miasto, w oku niej jest pełno alej.
Kiedy miłość twoja zwiędnie, chcesz ugasić w czymś pragnienie, sięgasz po srebrny kieliszek dla Ciebie jest  wytchnienie.