Pustka w mym sercu, pustka w gÅ‚owie….
wbity wzrok w oddalony punkt….. nieistotny…. ja nieobecy.
PrzytÅ‚umiony starym, czarnym scenariuszem, starym i nie aktualnym, który zgasiÅ‚ we mnie Å›wiatÅ‚o zwane miÅ‚oÅ›ciÄ…, Å›wiatÅ‚o niewidzialne ludzkim okiem także mym….. piszac kolejny scenariusz, Å›wiatÅ‚a dalej nie byÅ‚o, bylo Å›ladowe poczucie winy, że ktoÅ› cierpi, że w tym rozdziale siedzi pesymista którego role odgrywam ja……
Przy kolejnym scenariuszu schemat byÅ‚ ten sam… pustka i smutek….. ciemność…… mimo, że zewnÄ™trznie graÅ‚em…. dobrze graÅ‚em….. do scenariusza miÄ™dzy kartkami dopisaÅ‚ siÄ™ potomek…. emanowaÅ‚ poteżnym Å›wiatÅ‚em które daÅ‚o mi ulgÄ™, lecz nie takie Å›wiatÅ‚o którego ja szukalem….. wnet pojawilaÅ› siÄ™ ty….. poczuÅ‚em iskre,tylko delikatnÄ… iskre…. dlaczego? sam nie wiem…. bÄ™dÄ…c osadzonym w kolejnym scenariuszu iskra od ciebie opadÅ‚a do mojego suchego na wiór serca i pojawiÅ‚ siÄ™ pÅ‚omyk….. który z czasem staÅ‚ siÄ™ pÅ‚omieniem najjasniejszym z możliwych….. lecz ty już graÅ‚aÅ› swojÄ… role…. lecz graÅ‚aÅ› role w spektaklu peÅ‚nym bólu i Å‚ez, Å‚ez dla mnie tak drogocennych i jednoczeÅ›nie znienawidzonych…. czÄ™sto oddalaÅ‚em wzrok nie ingerujac w nie swój film…. czujac żal i przygnÄ™bienie….. KtóregoÅ› dnia ktoÅ› wymieszaÅ‚ kartki z obu scenariuszy, czy celowo? nie wiem…. grajac z tobÄ… w tej pieknej baÅ›ni… Å›wiatÅ‚o jest wrÄ™cz rażące, cudowne, ciepÅ‚e…. lecz wokół ciebie sÄ… same pryzmaty które skutecznie rozpraszaja moje Å›wiatÅ‚o….. mimo to Å›wiece dalej w nadziejii, że stopie tÄ™ warstwe i przyjmiesz mÄ… miÅ‚ość…..