Tak daleko mi do tych pachnÄ…cych Å‚Ä…k,
gdzie pląsasz wśród morza kwiatów.
Do naszych spacerów i splecionych rąk.
Do wymarzonych,fantastycznych kwiatów.
Słowa te,to tęsknota co wezbrała falą.
płynącą prędkim nurtem,szeroką rzeką.
Cichego strumienia radości,co żale oddalą.
Kolorami tęczy z łez,kiedy oczy pieką.
Czuję sercem,jak wokół nas rosną drzewa.
ObfitÄ… koronÄ…,korytarz z soczystej zieleni,
zasłonił cały błękit naszego nieba.
Po przez liście światło kolorem się mieni.
Zielona poświata:jasna,ciepła i pachnąca gleba.
Pójdźmy tym tunelem,powolnym krokiem.
Słuchać będziemy korzeni pijących wodę.
Chmury czarne odpędzać będziemy wzrokiem.
A dotknięciem ręki ożywimy zbutwiałą kłodę.
Zasłuchani w serca pieśń,którą drugie serce słyszy.
Idąc do końca dnia,przez fale płynącego zmroku.
W noc,gdzie gwiazdy lśnią w grobowej ciszy.
Szczęśliwi,lecz z żalem i ostatnią łzą w oku.

Lecą myśli do Ciebie w chmur gęstwinie.
Jak ptaki w dalekiej podróży.Skrzydłami bija.
Po bezkresnym niebie, lecz żadna nie zginie.
Do Ciebie lecą.Siłą serca ciągle jeszcze żyją.
Królują myśli wśród burzowych chmur.
Moczone rzęsistym deszczem, ulewą.
Powędrują do Ciebie,gdzie jesteś wśród gór.
Musną lekko zielonym liściem drzewo.
Tak raz tylko spojrzeć w twoje oczy,koloru orzecha…
Wybacz mą śmiałość,lecz to tylko małe pragnienie.
Dla zbolałego serca,kropla życia,jedyna uciecha.
A dla Ciebie jedno mrugnięcie,głowy skinienie.
Myśl,choć nader śmiała,jest prawdziwa.
Jak i te kształty,które tak ukochałem.
Wszystko bym oddał,by stała się żywa.
Razem z myślami ,serce swoje do Ciebie wysłałem.