jest jak wąż drążący jamÄ™ w piasku –
przenika w najgłębsze zakątki umysłu
pogrążony w mroku nie możesz siÄ™ bronić –
zrobić nawet kroku w stronę smugi światła
wyimaginowane obrazy – jak w krzywym zwierciadle
zniekształcają widok chwilami urojeń
stałeś się odbiciem tego zniekształcenia
ofiarÄ… nocnych lÄ™ków swej nieÅ›wiadomoÅ›ci –
porażony umysł dręczony zwidami
zrywasz się spocony w środku ciemnej nocy
twoim życiem wÅ‚ada wytwór chorej wyobraźni –
w głowie mnożą się codzienne koszmary
uwalniajÄ…c na przemian zÅ‚e i dobre emocje –
w rozdwojonej jaźni

autor: Helena Szymko/

Oboje byli peÅ‚ni zapaÅ‚u –
wierzyli w to że im się udało
jednak między nimi coś się zmieniło
już nigdy tak jak przedtem nie byÅ‚o –
ona wciąż go kochała
dowody miłości mu okazywała
on mówił jej słowa czułe kochane
lecz myÅ›lami uciekaÅ‚ w nieznane –

nić która ich łączyła była coraz cieńsza
nadzieja na trwaÅ‚ość staÅ‚a siÄ™ mniejsza –
ta niepewność bardzo ją męczyła
myÅ›l – że inna Å›wiat mu przysÅ‚oniÅ‚a
wciąż próbowała go zatrzymać
zbyt wielką miłością go darzyła
jednak nić – która ich Å‚Ä…czyÅ‚a pÄ™kÅ‚a
on swoją miłością inną obdarzył
o wspólnym życiu z niÄ… marzyÅ‚ –
wiara w miłość nas uszczęśliwia
lecz bardzo czÄ™sto bywa zÅ‚udna –
w słowach i czynach okrutna

autor: Helena Szymko/

Nie mogÄ™ dÅ‚użej – wyznawać ci miÅ‚oÅ›ci
bo ty nie czujes żaru moich uczuć
jestem – jak wzrzÄ…ca lawa a ty chÅ‚odem wody
mknÄ™ wprost przed siebie na wzburzonej fali
by cię odnależć skryć się w twe ramiona
ale twoich ramion nie widać w oddali –
szukam cię wołam szczerym sercem miły
ale twego serca niewidzialne wrota –
sama zostaję z żarem tej miłości
bo do ciebie drogi gdzieÅ› siÄ™ zagubiÅ‚y –
tylko pozostała dręcząca tęsknota

autor: Helena Szymko/

jesteÅ›my czÄ…stkÄ… tego Å›wiata –
jak przyroda i żywioły
drzemie w nas jednak ogromna siła
wciąż walczymy o przetrwanie
z siłami trzęsień ognia i wody
każdy z żywiołów – to wielka siÅ‚a
niszczy wszystko na swojej drodze
siejÄ…c postrach i zniszczenie
nie baczÄ…c na Å‚zy – ludzkÄ… niedolÄ™
śmierć i spustoszenie sieje

autor: Helena Szymko -Krzyczkowska
Koszalin – 2011 r.

Szelestem liÅ›ci taÅ„czy na wietrze –
szmerem wody zadziwia w strumieniach
jakby chciała by ją zapamiętano
lub na zawsze pozostać w naszych marzeniach
już nie taka ciepÅ‚a sÅ‚oneczna zÅ‚ocista –
lecz chłodna wietrzna i bardziej szara
owiana smutkiem zimna i dżdżysta
kroplami deszczu wybrzmiewa na szybach-

listopadową pożegnalną piosenkę
byśmy mogli ją zapamiętać
takÄ… barwnÄ… dorodnÄ… plonami –
kiedy sypała pod stopy liście
zadziwiaÅ‚a piÄ™knymi pejzażami –
coraz bardziej strudzona i senna
coraz mocniej nostalgiczna zapłakana
niebawem wtuli siÄ™ w ziemi Å‚ono
i zaśnie na długie zimowe miesiące-
by za rok powrócić – znów zaszaleć
w swej złocistej szacie
jak zwykle barwna i pełna uroku

autor: Helena Szymko/

Ostatni oddech –
rytmu serca bicie
Twoja dusza wędruje
w rajskie ogrody –
tam Twoja przystań Emilko będzie
i twej poezji
kwitnąć bÄ™dÄ… kwiaty –
pośród Aniołów i Pana Naszego
swojÄ… poezjÄ…
będziesz wzbogacała
Królestwo Niebieskie i caÅ‚e zaÅ›wiaty –
tak jak na ziemi
wszystkich radowałaś
Jameńskimi Julkami
i swoimi wierszami –
tak tam w niebiosach
będziesz tworzyła
dla wszystkich Å›wiÄ™tych –
z rajskim duszami

autor: Helena Szymko/