Przez życie z miłością pod rękę idziemy,
lecz kiedy jej braknie iść dalej? nie wiemy
znużeni jej brakiem krążymy jak we śnie
bez celu i sensu, opuszczeni wcześnie.
Miłość już umarła, padła niepotrzebna
rutyna ją zabiła, codzienność tak wredna.
Leży sobie teraz na dnie życia zdarta
jak ciało złożone nieprzyjemnie martwa.